ျမတ္မဟာေျမ (ဒုတိယပိုင္း)

 ဥရုေ၀လေတာင္ေျခရင္းမွာ ေဆးကုေနႀကတယ္ဆုိပဲ...

ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာရာကို ေရာက္သြားၿပီဆုိရင္လည္း ဒီေနရာမွာ ဘယ္လုိ ဇာတ္ေႀကာင္းေတြ ရွိခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိ သိဖုိ႔ လုိအပ္ပါေသးတယ္။ ေအးဂ်င့္နဲ႔ဆုိရင္ အမ်ားနဲ႔ဆုိေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာေဒသရဲ႕ သမုိင္းေႀကာင္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ၊ ဂဃဏန ရွင္းျပေပးတဲ့ ဦးဇင္းေတြ၊ လူပုဂၢဳိလ္ေတြရွိပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား ေအးဂ်င့္နဲ႔လုိက္သြားရင္ ဘာမွပူစရာ မလုိေတာ့ဘဲ ေအးေဆးလုိက္ သြားလုိက္ရုံပါပဲ။ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ဟုိအတြက္ ပူရ၊ ဒီအတြက္ ပူရနဲ႔ဆုိေတာ့ မသက္သာလွပါဘူး။ လူသာမက စိတ္လည္း ပင္ပန္းေနရမွာပါ။

 ျမတ္စြာဘုရားကို ႏုိ႔ဃနာဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့တဲ့ သုဇာတာသူေဌးသမီးရဲ႕ ေနအိမ္ပါ။ ခုေတာ့ ေနအိမ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေစတီတစ္ဆူ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ေစတီေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ထဲမွာ တစ္ဆူပါ၀င္တယ္ ေျပာပါတယ္...

အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ အိႏၵိယတုိင္းျပည္ႀကီးဟာ နည္းနည္းေႏွာေႏွာ တုိင္းျပည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာက အေ၀းႀကီးေတြေလ။ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရမည့္ ေနရာဌာနေတြလည္း တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ နီးနီးေလး ဟုတ္ဖူးရယ္။ အဲဒီလုိဆုိေတာ့ ခရီးတုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခရီးရွည္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ခရီးရွည္ ဆုိေတာ့ ခရီးရွည္အတုိင္းပဲ အကုန္အက်မ်ားရေတာ့မယ္။ ပင္လည္းပင္ပန္းမယ္၊ အကုန္အက်လည္း မ်ားမယ္ဆုိေတာ့ တန္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရလိမ့္မယ္။ တန္ေအာင္ဆုိတာက ခရီးသြားရင္း အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေစဘဲ ကုသုိလ္ေတြကို ရေအာင္လုပ္ႏုိင္မွ တန္မွာပါ။ ဆုိေတာ့ကား မသြားခင္မွာ ႀကဳိတင္သိသင့္ သိထုိက္တဲ့ အရာေတြကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ထားလုိက္ေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိတာ အတူတူေနတုန္းက စိတ္၀မ္းမကြဲခဲ့ဖူးေပမယ့္ ခရီးသြားလုိက္ရင္ သူ႕အႀကဳိက္က တစ္မ်ဳိး၊ ကိုယ့္အႀကဳိက္က တစ္ဖုံနဲ႔မုိ႔ အႀကဳိက္မတူရင္ေတာ့ စိတ္၀မ္းကြဲသြားတတ္ပါတယ္။ (ခရီး ကို ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္သြားရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာကို ေျပာတာပါ။ အမ်ားနဲ႔ဆုိ ရင္ေတာ့ ျဖစ္ခဲပါတယ္။) ကုိရင္ေျပာသလုိ ကုိယ္မွာသီးေနတဲ့ အတၱသီးေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ထင္ထင္ ရွားရွား၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီးကို သီးတတ္ပါေတာ့တယ္။ မွန္ဘီလူးနဲ႔ေတာင္ ႀကည့္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး။ အႀကဳိက္ေတြမတူ၊ အလုိေတြမညီတာနဲ႔ပဲ စိတ္ေကာက္ၿပီး မေခၚႏုိင္၊ မေျပာႏုိင္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ 

တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိ ေတာ္ေတာ္နစ္နာခံႏုိင္တဲ့၊ ခံေနတဲ့လူေတြကို ေတြ႕ဖူးတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးက်ေတာ့ အခြင့္ေကာင္းေတြ သိပ္မယူတတ္ဘူး။ အတၱႀကီးတဲ့သူေတြကေတာ့ သူခ်ည္းပဲ ရေအာင္ ယူတတ္တယ္။ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕သေဘာထားကေတာ့ တစ္လွည့္စီ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခံယူသင့္တယ္လုိ႔ ယူဆမိတယ္။ ဥပမာ ကားစီးတယ္ဆိုပါစို႔ ထုိင္ခုံက မလုံေလာက္တာရယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ထုိင္ခုံလုံေလာက္ေန လည္း ျပတင္းေပါက္ဘက္ စီးခ်င္တာ၊ ေရွ႕မွာစီးခ်င္တာ၊ အလယ္မွာ စီးခ်င္တာ စသည္စသည္ေတြေပါ့။

တစ္ခ်ဳိ႕က စုိးရိမ္စိတ္မ်ားလြန္းတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က စုိးရိမ္စိတ္အလြန္နည္းပါးၿပီး ေပါ့ေရာ့ေနသလုိ ျဖစ္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အျပစ္တင္ေစာတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က စိတ္ျမန္တယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ေအးေဆးႏုိင္လြန္းတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ေရာင္စုံစိတ္ေတြေပါ့ေလ။ ဗ်ာမ်ားတဲ့သူက ေအးေဆးႏုိင္သူကို အျပစ္တင္တတ္ပါတယ္၊ အျပစ္ျမင္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိပါပဲ ေအးေဆးႏုိင္လြန္းတဲ့သူကလည္း စိတ္ျမန္သူကို အျပစ္ျမင္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဆုိေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးနဲ႔ မေျပာႏုိင္၊ မေခၚႏုိင္ မျဖစ္ေစဘဲ တတ္စြမ္းသမွ် သည္းခံ ႀကၿပီးေတာ့ ဘုရားဖူးသြားရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ မေပ်ာက္ေစဘဲ စိတ္ထဲမွာ သတိဆုိတဲ့အရာေလးကုိ စူပါဂလူးနဲ႔ ကပ္ထားဖုိ႔ လုိသလုိ တုတ္တုတ္ခုိင္ခိုင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။

ႀကဳိသိထားၿပီး သတိထားရမည့္အရာေတြက တည္းခုိတဲ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေနၿပီးေတာ့ ဘုရားကို သြားတဲ့လမ္းနေဘးေတြမွာ ေဒသခံပုဂၢဳိလ္ေတြ၊ လူေတြ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အညစ္အေႀကးေတြ ကို ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အညစ္အေႀကးေတြကို ေတြ႕ၿပီး အလြန္ရြံရွာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ရြံရွာၿပီး အန္ေတာင္အန္ဖူးတဲ့ ျမန္မာဒကာမတစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း အကုသုိလ္ မျဖစ္ေစဘဲ သတိထားရမည့္ အရာတစ္ခုပါ။

အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ လမ္းေဘးမွာ အေလးအေပါ့ စြန္႔ႀကတာ၊ အမႈိက္သရုိက္မွန္သမွ် လမ္းေပၚ ပစ္ခ်တတ္ႀက တာဟာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလုိ႔ေတာင္ ေျပာရေတာ့မလုိပဲ။ အဲဒါ ဘာေႀကာင့္လည္းဆုိရင္ အဂၤလိပ္ေတြကုိ တုိက္ထုတ္စဥ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေတြေနတဲ့ အိမ္ေတြေဘးမွာ အေလးအေပ့ါ စြန္းျခင္းျဖင့္ တုိက္ထုတ္ ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာႀကတယ္။ အဲဒီကတည္းက အေလ့အထတစ္ခုလုိ ျဖစ္လာခဲ့တာလား မသိ။ အဂၤလိပ္ေတြက အသန္႔ႀကဳိက္တဲ့လူမ်ဳိးေတြေလ။ အဂၤလိပ္ေတြကို တုိက္ထုတ္နည္းေတြထဲမွာ ဒီနည္းလည္း တစ္ခုပါ၀င္တယ္ လုိ႔ ေျပာႀကတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘုရားပတ္၀န္းက်င္မွာ သူေတာင္းစားေတြဟာ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ ႀကီးမားလြန္းလွပါတယ္ဆုိတာကို အားလုံးက အသိပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေတာင္းစားေတြကို ေပးကမ္းခ်င္တဲ့ သဒၶါတရားကို ခ်ဳပ္တည္းထားသင့္ပါတယ္။ ရွိသမွ် သူေတာင္းစားေတြကုိ အကုန္လုံး ေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ပဲ ေပးမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ မေပးလုိက္ပါနဲ႔။ မရလုိက္တဲ့ သူေတာင္းစားေတြက လူကို ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။ မရမခ်င္း လုိက္ေတာင္းေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ရဲေတြရွိေနရင္ေတာ့ ရဲေတြက လုိက္ထိန္းေပးေပမယ့္ ရဲမရွိတဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဒုကၡျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ျမန္မာအဖြားတစ္ေယာက္က ဥရုေ၀လေတာင္မွာ (ဒုကၠရစရိယာက်င့္ေတာ္မူရာေနရာ) အတက္မွာလား၊ အတက္မွာလား မသိဘူး အေႀကြလဲၿပီး သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စကို ေပးလုိက္ၿပီး က်န္ရွိေနေသးတဲ့၊ မရရွိေသးတဲ့သူေတြ ၀ိုင္းလာေတာ့ အဲဒီဒကာမႀကီး ေက်ာက္တုံးေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ေခ်ာ္လဲၿပီး အသက္ကို စေတးခဲ့ရဖူးတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ရွိခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ မ်က္ျမင္ဘုန္းဘုန္း တစ္ပါးက ေျပာျပဖူးပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေရာက္တုန္းကဆုိရင္ ဒကာတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စကို သြားေပးလုိက္ မိတာ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာအထိ၊ ကားျပန္တက္ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ထိကုိ မရမက လုိက္ေတာင္းေန ပါေတာ့တယ္။ ရုိးရုိးမေတာင္းေတာ့ဘူး။ အေႀကြးေတာင္းသလုိမ်ဳိးႀကီး ေတာင္းေနပါေတာ့တယ္။ အေ၀း ကေနႀကည့္ေတာ့ ဘာျပႆနာျဖစ္လုိ႔လည္းေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလည္း တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္ စကို ေပးၿပီး မရေသးတဲ့သူေတြက လုိက္ၿပီး ဒုကၡေပးေနတာတဲ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ဳိ႕သူေတာင္းစားေတြမွာ တုတ္ေတြဘာေတြ ကိုင္ထားလုိ႔။ ၀ုိင္းလာရင္ ေႀကာက္ဖုိ႔ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

သံေ၀ဇနိယေလးဌာနထဲမွာ ဘုန္းဘုန္းလည္း ဗုဒၶဂယာပဲ ေရာက္ဖူးေသးတယ္။ က်န္တဲ့ သုံးဌာနကို မေရာက္ ဖူးေသးပါဘူး။ သတိထား၊ သတိျပဳရမည့္ အရာေတြဟာ က်န္တဲ့ဌာနေတြမွာလည္း အဲဒီအတုိင္းပဲလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အခု ေနေနတဲ့ ခ်ယ္ႏုိင္းၿမဳိ႕နဲ႔ ဗုဒၶဂယာကို ရထားနဲ႔သြားရင္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ တစ္ညတိတိႀကာပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ဆရာသမားက ဗုဒၶဂယာကို ႀကြလာမွာမုိ႔လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း စာေမးပြဲၿပီး ႏွစ္လနီးပါးေလာက္ ေက်ာင္းပိတ္ေနတာနဲ႔ ၁၈-ရက္ေန႔၊ သန္ဘက္ခါက်ရင္ အဲဒီကို ရထားနဲ႔သြားရမွာပါ။ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းသြားေတြ႕မယ့္ ဆရာေတာ္က ဒီဆရာေတာ္ေပါ့။  ေနာင္ေတာင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱရာဇိႏၵသိရီျဖစ္ပါတယ္...

ေဟာ ဒါကေတာ့ ကေလးေတြကို ရဲစိတ္တင္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ခုလုိပဲ ေဟာေျပာပြဲေလး လုပ္ေပးတာပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ငယ္ငယ္က အဲဒီလုိ မႀကဳံခဲ့ရပါဘူး။ ကံဆုိးလွပါတယ္။ 

ၿပီးခဲ့တဲ့ေခါက္တုန္းက ဆရာေတာ္က ဘုန္းဘုန္းကို ေျပာခုိင္းေသးတယ္။ အမေလး ေခြ်းေတြထြက္၊ အသံေတြ တုန္ရီလုိ႔ေဟ့။

ဟုိပုံးၿမဳိ႕နယ္ ေနာင္ေတာင္းေက်းရြာ၊ ေနာင္ေတာင္းပရဟိတေက်ာင္းမွာ ကုိရင္ေလး၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း ၃၀၀-ခန္႔ ရွိပါတယ္။ ဟိုပုံးအလည္ေရာက္ရင္ျဖင့္ ၀င္ခဲ့ႀကပါဦးေနာ္...

သကၤန္းကို အနားညီညီ၊ ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ထားတာက ဘုန္းဘုန္းေတာက္ပါ။ ဟိ။ မရယ္ႀကနဲ႔ေနာ္။ အမွန္က သင္းပိုင္(ေအာက္ကသကၤန္းကို) ဒူးေအာက္လက္ရွစ္သစ္ ၀တ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ဧကသီ (အေပၚရုံ)ကိုေတာ့ ဒူးေအာက္ လက္ေလးသစ္ ရွည္ရမွာပါ။ ၀တ္ထားတာ ဘယ္လုိလုပ္ အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားလည္း မသိပါဘူး။ 
လြယ္အိပ္၀ါနဲ႔ဆရာေတာ္က ဦးအာေလာကပါ။ သူက ဘုန္းဘုန္းသြားေတြ႕မယ့္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးအာေလာက အခု သီဟုိဠ္ေခၚ သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာ ဆက္လက္ပညာသင္ယူေနဆဲျဖစ္တယ္...

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ဖုိ႔ စိတ္ထဲမွာႀကံ၊ ႏွလုံးသားမွာ ရည္သန္ထားသူေတြ အတြက္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သြားတာထက္ ေအးဂ်င့္ေတြနဲ႔ သြားရင္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ မွာ ျဖစ္ေႀကာင္း။ အကုန္အက်လည္း အတူတူေလာက္ ရွိမွာျဖစ္ေႀကာင္း။ မသြားခင္မွာ သိသင့္သိထုိက္ တာေတြ သိၿပီး သြားေနစဥ္မွာလည္း အကုသုိလ္နည္းၿပီး ကုသုိလ္မ်ားမ်ား ရယူႏုိင္ႀက ပါေစေႀကာင္း ေမတၱာေရွ႕ထား၍ ႏႈိးေဆာ္ရင္း ဘုန္းဘုန္းရဲ႕စာကို နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္အပ္ပါတယ္။

အားလုံးပဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ႀကပါေစ…

ဗုဒၶဂယာခရီးစဥ္အေႀကာင္းကို ဆရာေတာ္ ဦးဘုန္းညာဏ္ေရးထားတာလည္း အရမ္းကို ေကာင္းမြန္လွ ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈႀကပါဦးလုိ႔...။

credit to: ေတာက္ပၾကယ္စင္-ဘုန္းဘုန္းေတာက္ 

မဖတ္ရေသးေသာ bliss of us ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
bliss of us